آلیس در سرزمین عجایب
لوئیس کارول
دختر کوچکی به نام آلیس که حوصله اش سر رفته به طور اتفاقی خرگوشی مرموز را دنبال می کند و به دنبال او سوراخی را پایین می رود. این آغاز ماجراهای مرموز آلیس در سرزمینی عجیب و شگفت آور است. از گربه ناپدید شونده تا خرگوشی که ساعت دارد و همیشه دیرش شده است.
Chapter 1
فصل ۱
Down The Rabbit-hole
پایین لانه خرگوش
Alice was beginning to get very bored. She and her sister were sitting under the trees. Her sister was reading, but Alice had nothing to do.
آلیس داشت (کم کم) خیلی کلافه می شد. او و خواهرش زیر درخت ها نشسته بودند. خواهرش داشت کتاب می خواند، ولى آلیس کاری برای انجام دادن نداشت.
Once or twice she looked into her sister’s book, but it had no pictures or conversations in it.
یک یا دوبار او به کتاب خواهرش نگاه کرد، ولی کتاب نه عکسی داخلش داشت و نه گفتگویی.
‘And what is the use of a book, ‘thought Alice, ‘without pictures or conversations?’
آلیس فکر کرد «و فایده کتاب بدون عکس و گفتگو چیست؟»
کلمه های سخت را با کلیک روی آن ها به جعبه لایتنر اضافه کنید تا هایلایت شده نمایش داده شوند
She tried to think of something to do, but it was a hot day and she felt very sleepy and stupid. She was still sitting and thinking when suddenly a White Rabbit with pink eyes ran past her.
او سعی کرد به چیزی برای انجام دادن فکر کند، ولی روز داغی بود و او احساس خواب آلودگی و گیجی می کرد. هنوز نشسته بود و داشت فکر می کرد که ناگهان خرگوش سفیدی با چشمان صورتی دوان دوان از کنارش رد شد.
There was nothing really strange about seeing a rabbit.
هیج چیزِ دیدنِ یک خرگوش واقعا عجیب نبود (دیدن یک خرگوش هیچ جایش عجیب نبود).
And Alice was not very surprised when the Rabbit said, ‘Oh dear! Oh dear! I shall be late!’ (Perhaps it was a little strange, Alice thought later, but at the time she was not surprised.).
خیلی تعجب نکرد وقتی خرگوش گفت «وای و آلیس خدا! وای خدا! دیرم شد! (آلیس بعدا فکر کرد، شاید کمی عجیب بود ولی آن موقع تعجب نکرد.)
But then the Rabbit took a watch out of its pocket, looked at it, and hurried on. At once Alice jumped to her feet.
ولی بعد خرگوش ساعتی از جیبش در آورد، به آن نگاه کرد، و با عجله به راهش ادامه داد. آلیس بلافاصله روی پاهایش پرید (بلند شد).
‘I’ve never before seen a rabbit with either a pocket, or a watch to take out of it, ‘she thought. And she ran quickly across the field after the Rabbit.
او فکر کرد «من هیچ وقت قبلا خرگوش با جیب یا ساعتی که از جیبش بیرون بیاورد، ندیده بودم.» و او به سرعت دنبال خرگوش در عرض مزرعه دوید.
She did not stop to think, and when the Rabbit ran down a large rabbit-hole, Alice followed it immediately.
او نایستاد تا فکر کند، و وقتی خرگوش از یک لانه خرگوش بزرگ پایین دوید، آلیس بی درنگ او را دنبال کرد.
After a little way the rabbit-hole suddenly went down, deep into the ground. Alice could not stop herself falling, and down she went, too.
بعد از کمی لانه خرگوش ناگهان به اعماق زمین فرو رفت. آلیس نمی توانست جلوی افتادنش را بگیرد، و او هم (پایین) رفت.
It was a very strange hole. Alice was falling very slowly, and she had time to think and to look around her. She could see nothing below her because it was so dark.
سوراخ عجیبی بود. آلیس خیلی آرام داشت پایین می افتاد و او فرصت داشت تا فکر و به دور و برش نگاه کند. نمی توانست چیزی زیر خودش ببیند چون خیلی تاریک بود.
But when she looked at the sides of the hole, she could see cupboards and books and pictures on the walls.
ولی وقتی به دیواره های حفره نگاه کرد، توانست کمد، کتاب و عکس هایی روی دیوارها ببیند.
She had time to take things out of a cupboard, look at them, and then put them back in a cupboard lower down.
او فرصت داشت تا چیزهای را از کمد بیرون بیاورد، به آن ها نگاه کند و بعد آن ها را در کمد پایین تر برگرداند.
‘Well!’ thought Alice. ‘After a fall like this, I can fall anywhere! I can fall downstairs at home, and I won’t cry or say a word about it!’
آلیس فکر کرد «خوب! بعد از سقوطی مثل این، من از هر جایی می توانم بیفتم! می توانم از پله های خانه بیفتم، و نه گریه می کنم و نه یک کلمه درباره آن حرف می زنم!»
Down, down, down. ‘How far have I fallen now?’ Alice said aloud to herself. ‘Perhaps I’m near the centre of the earth. Let me think… That’s four thousand miles down.’
پایین، پایین، پایین. آلیس بلند به خودش گفت «الان چقدر افتاده ام؟ شاید نزدیک مرکز زمین باشم. بگذار فکر کنم… مرکز زمین چهار هزار مایل پایین است.»
Alice was very good at her school lessons and could remember a lot of things like this.
آلیس در درس های مدرسه اش خیلی خوب بود و خیلی چیزهای شبیه به این را می توانست به خاطر بسپارد.
Down, down, down. Would she ever stop falling? Alice was very nearly asleep when, suddenly, she was sitting on the ground.
پایین، پایین، پایین. هیچ وقت از افتادن می ایستاد؟ آلیس داشت خوابش می برد که یک دفعه روی زمین نشسته بود.
Quickly, she jumped to her feet and looked around. She could see the White Rabbit, who was hurrying away and still talking to himself. ‘Oh my ears and whiskers!’ he was saying. ‘How late it’s getting!’
او سریع روی پاهایش پرید و به اطراف نگاه کرد. می توانست خرگوش سفید را ببیند که داشت با عجله دور می شد و هنوز با خودش حرف می زد. او می گفت «وای گوش و سبیلم! چقدر دیر دارد می شود!»
Alice ran after him like the wind. She was getting very near him when he suddenly turned a corner. Alice ran round the corner too, and then stopped.
آلیس مثل باد دنبال او دوید. خیلی داشت به او نزدیک می شد که یک دفعه خرگوش نبشی را پیچید. آلیس هم نبش را دور زد و بعد ایستاد.
She was now in a long, dark room with doors all round the walls, and she could not see the White Rabbit anywhere.
او حالا در یک اتاق دراز تاریک با درهایی دور تمام دیوارها، بود و او نمی توانست هیچ جا خرگوش سفید را ببیند.
She tried to open the doors, but they were all locked. ‘How will I ever get out again?’ she thought sadly.
او سعی کرد درها را باز کند، ولی همه قفل بودند. او با ناراحتی فکر کرد «چگونه هرگز دوباره از اینجا خارج شوم؟»
Then she saw a little glass table with three legs, and on the top of it was a very small gold key.
بعد او میزی شیشه ای با سه پا دید، و روی آن یک کلید طلایی کوچک بود.
Alice quickly took the key and tried it in all the doors, but oh dear! Either the locks were too big, or the key was too small, but she could not open any of the doors.
آلیس سریع کلید را برداشت و آن را در تمام درها آزمایش کرد ولی خداوندا! یا قفل ها خیلی بزرگ بودند یا کلید خیلی کوچک، ولی او نتوانست هیچ کدام از قفل ها را باز کند.
Then she saw another door, a door that was only forty centimetres high. The little gold key unlocked this door easily, but of course Alice could not get through it-she was much too big.
بعد او در دیگری دید، دری که فقط چهل سانتی متر ارتفاع داشت. کلید کوچک طلایی به راحتی این در را باز کرد، ولی البته آلیس نمی توانست از میان آن رد شود – او زیادی بزرگ بود.
So she lay on the floor and looked through the open door, into a beautiful garden with green trees and bright flowers.
او کف اتاق دراز کشید و از میان در باز به باغی زیبا با درختان سبز و گل های روشن نگاه کرد.
Poor Alice was very unhappy. ‘What a wonderful garden!’ she said to herself. ‘I’d like to be out there—not in this dark room. Why can’t I get smaller?’
طفلک آلیس خیلی غمگین بود. او با خودش گفت «چه باغ معرکه ای دوست دارم آن بیرون باشم – نه در این اتاق تاریک. چرا نمی توانم کوچک تر شوم؟»
It was already a very strange day, and Alice was beginning to think that anything was possible.
تا آن موقع هم، روز عجیبی بوده بود و آلیس داشت کم کم فکر می کرد که همه چیز ممکن است.
After a while she locked the door again, got up and went back to the glass table. She put the key down and then she saw a little bottle on the table (‘I’m sure it wasn’t here before, ‘said Alice).
کمی بعد او دوباره در را قفل کرد، بلند شد و به پیش میز شیشه ای برگشت. او کلید را پایین گذاشت و بعد بطری کوچکی روی میز دید (آلیس گفت «مطمئنم این قبلا اینجا نبود.»)
Round the neck of the bottle was a piece of paper with the words DRINK ME in large letters.
دور دهانه بطری یک تکه کاغذ با کلمه های «من را بنوش»، با حروف بزرگ، بود.
But Alice was a careful girl. ‘It can be dangerous to drink out of strange bottles,’ she said. ‘What will it do to me?’
ولی آلیس دختر محتاطی بود. او گفت «نوشیدن از بطری های مرموز کار خطرناکی است. این با من چه می کند؟»
She drank a little bit very slowly. The taste was very nice, like chocolate and oranges and hot sweet coffee, and very soon Alice finished the bottle.
او به آرامی کمی از آن را نوشید. مزه اش خیلی خوب بود، مانند شکلات و پرتقال و قهوه داغ و شیرین، و خیلی زود آلیس بطری را تمام کرد.
‘What a strange feeling!’ said Alice. ‘I think I’m getting smaller and smaller every second.’
آلیس گفت «چه حس عجیبی! احساس می کنم هر ثانیه دارم کوچک تر و کوچک تر می شوم.»
And she was. A few minutes later she was only twenty-five centimetres high.
و داشت کوچک تر می شد. چند دقیقه بعد او فقط بیست و پنج سانتی متر قد داشت.
‘And now,’ she said happily, ‘I can get through the little door into that beautiful garden.’
او با خوشحالی گفت «و حالا می توانم از در کوچک رد و داخل باغ زیبا شوم.»
She ran at once to the door. When she got there, she remembered that the little gold key was back on the glass table.
او بلافاصله به سوی در دوید. وقتی آنجا رسید، پادش افتاد که کلید کوچک طلایی روی میز شیشه ای بود.
She ran back to the table for it, but of course, she was now much too small! There was the key, high above her, on top of the table.
او برای (برداشتن) کلید به سوی میز دوید، ولی البته، او الان خیلی کوچک بود! کلید آنجا، خیلی بالاتر از او، روی میز بود.
She tried very hard to climb up the table leg, but she could not do it.
او به سختی تلاش کرد از پایه میز بالا برود ولی نتوانست این کار را بکند.
At last, tired and unhappy, Alice sat down on the floor and cried. But after a while she spoke to herself angrily.
سرانجام آلیس، خسته و غمگین، کف اتاق نشست و گریه کرد. ولی بعد از مدتی با عصبانیت با خودش صحبت کرد.
‘Come now,’ she said. ‘Stop crying at once. What’s the use of crying?’ She was a strange child, and often talked to herself like this.
او گفت «خوبه حالا (بی خیال، دست بردار). فوری دست از گریه بردار. گریه چه فایده ای دارد؟» او بچه عجیبی بود و اغلب اینگونه با خودش حرف می زد.
Soon she saw a little glass box near her on the floor. She opened it, and found a very small cake with the words EAT ME on it.
کمی بعد او یک جعبه شیشه ای کوچک نزدیک خودش کف اتاق دید. او آن را باز کرد، و کیک کوچکی با کلمه های «من را بخور» روی آن، یافت.
Nothing could surprise Alice now.
حالا دیگر هیچ چیز نمی توانست آلیس را حیرت زده کند.
‘Well, I’ll eat it,’ she said. ‘If I get taller, I can take the key off the table. And if I get smaller, I can get under the door. One way or another, I’ll get into the garden. So it doesn’t matter what happens!’
او گفت «خوب، آن را می خورم. اگر بلندتر شوم می توانم کلید را از روی میز بردارم. و اگر کوچک تر شوم، می توانم از زیر در رد شوم. در هر دو حالت، داخل باغ خواهم شد! پس اهمیتی ندارد چه اتفاقی می افتد!»
She ate a bit of the cake, and then put her hand on top of her head.
او کمی از کیک را خورد، و بعد دستش را روی سرش گذاشت.
‘Which way? Which way?’ she asked herself, a little afraid. Nothing happened. This was not really surprising.
با کمی ترس، از خودش پرسید «کدام حالت؟ کدام حالت؟» هیچ اتفاقی نیفتاد. این واقعا تعجبی نداشت.
People don’t usually get taller or shorter when they eat cake. But a lot of strange things were happening to Alice today. ‘It will be very boring,’ she said, ‘if nothing happens.’
آدم ها معمولا وقتی کیک می خورند بلندتر یا کوتاه تر نمی شوند. ولی امروز خیلی چیزهای عجیبی داشت برای آلیس اتفاق می افتاد. او گفت «اگر هیچ اتفاقی نیفتد، خیلی حوصله سر بر خواهد بود.»
So she went on eating, and very soon the cake was finished.
بنابراین او به خوردن ادامه داد و به زودی کیک تمام شده بود.
Chapter 2
فصل ۲
The Pool Of Tears
دریای اشک
‘Curiouser and curiouser!’ said Alice. (She was very surprised, and for a minute she forgot how to speak good English.)
آلیس گفت «مرموزتر و مرموزتر!» (او خیلی تعجب کرده بود و برای یک دقیقه درست انگلیسی صحبت کردن را فراموش کرد.)
‘I shall be as tall as a house in a minute,’ she said. She tried to look down at her feet, and could only just see them.
او گفت «تا یک دقیقه دیگر به اندازه یک خانه بلند خواهم شد.» او سعی کرد به پاهایش نگاه کند، و به زحمت می توانست آن ها را ببیند.
‘Goodbye, feet!” she called. ‘Who will put on your shoes now? Oh dear! What nonsense I’m talking!’
او فریاد زد «خداحافظ، پاها! حالا کی کفش پایتان می کند؟ وای خدا! چه مزخرفاتی می گویم!»
Just then her head hit the ceiling of the room. She was now about three metres high. Quickly, she took the little gold key from the table and hurried to the garden door.
درست در آن موقع سرش به سقف اتاق خورد. حالا تقریبا سه متر قد داشت. سریع، کلید طلایی کوچک را از روی میز برداشت و با عجله به سوی در باغ رفت.
کلمه های سخت را با کلیک روی آن ها به جعبه لایتنر اضافه کنید تا هایلایت شده نمایش داده شوند
Poor Alice! She lay on the floor and looked into the garden with one eye. She could not even put her head through the door.
طفلک آلیس! او کف اتاق دراز کشید و با یک چشم داخل باغ را نگاه کرد. حتی سرش را هم نمی توانست از لای در رد کند.
She began to cry again, and went on crying and crying. The tears ran down her face, and soon there was a large pool of water all around her on the floor.
او دوباره زیر گریه زد، و گریست و گریست. اشک ها از صورتش جاری شد و به زودی حوض بزرگی از اشک اطراف او کف اتاق به وجود آمد.
Suddenly she heard a voice, and she stopped crying to listen.
یک دفعه صدایی شنید، و از گریه ایستاد تا گوش دهد.
‘Oh, the Duchess, the Duchess! She’ll be so angry! I’m late, and she’s waiting for me. Oh dear, oh dear!’
«وای، دوشس (لقبی معادل دوک در انگلیس برای خانم ها)، دوشس! او عصبانی خواهد شد! دیر کردم، و او منتظر من است. وای خدا، وای خدا!»
It was the white Rabbit again. He was hurrying down the long room, with some white gloves in one hand and a large fan in the other hand.
دوباره همان خرگوش بود. با دستکش سفیدی در یک دست و بادبزن بزرگی در دست دیگر، داشت با عجله اتاق طویل را پایین می آمد.
Alice was afraid, but she needed help. She spoke in a quiet voice. ‘Oh, please, sir__,
آلیس ترسید ولی به کمک نیاز داشت. او با صدای آرامی حرف زد. «اوه، ببخشید، آقا__»
The Rabbit jumped wildly, dropped the gloves and the fan, and hurried away as fast as he could.
خرگوش به تندی پرید، دستکش و بادبزن را انداخت، و با حداکثر سرعتی که می توانست دور شد.
Alice picked up the fan and the gloves. The room was very hot, so she began to fan herself while she talked.
آلیس بادبزن و دستکش ها را برداشت. اتاق خیلی داغ بود بنابراین در حالی که حرف می زد شروع به باد زدن خودش کرد.
‘Oh dear! How strange everything is today! Did I change in the night? Am I a different person today? But if I’m a different person, then the next question is—who am I? Ah, that’s the mystery.’
وای خدا! امروز همه چیز چه عجیب است! طی شب عوض شدم؟ من امروز آدم دیگری هستم؟ ولی اگر من آدم متفاوتی هستم، پس سوال این است که – من کی هستم؟ اه، معما این است.»
She began to feel very unhappy again, but then she looked down at her hand. She was wearing one of the Rabbit’s white gloves.
او کم کم داشت دوباره احساس ناراحتی می کرد، ولی بعد به دستانش نگاه کرد. یکی از دستکش های خرگوش را پوشیده بود.
‘How did I get it on my hand?’ she thought. ‘Oh, I’m getting smaller again!’ She looked round the room.
او فکر کرد «چگونه آن را دستم کردم؟ اوه، دوباره دارم کوچک می شوم!» او به دور و بر اتاق نگاه کرد.
‘I’m already less than a metre high. And getting smaller every second! How can I stop it?’ She saw the fan in her other hand, and quickly dropped it.
همین الان هم کم تر از یک متر قد دارم. و هر ثانیه کوچک تر می شوم! چگونه می توانم جلوی آن را بگیرم؟» او بادبزن را در دست دیگرش دید و سریع آن را انداخت.
She Was now very, very small-and the little garden door was locked again, and the little gold key was lying on the glass table.
او خیلی خیلی کوچک – و درِ باغ دوباره قفل بود، و کلید طلایی کوچک روی میز شیشه ای قرار داشت.
‘Things are worse than ever,’ thought poor Alice.
آلیس بیچاره فکر کرد «همه چیز از همیشه بدتر است.»
She turned away from the door, and fell into salt water, right up to her neck. At first she thought it was the sea, but then she saw it was the pool of tears. Her tears.
او از در رو برگرداند، و درست تا گردن، داخل آب شور افتاد. اول فکر کرد دریاست، ولی بعد دید حوض اشک است. اشک های خودش.
Crying makes a lot of tears when you are three metres tall.
وقتی سه متر باشی گریه کردن اشک زیادی درست می کند.
‘Oh, why did I cry so much?’ said Alice. She swam around and looked for a way out, but the pool was very big. Just then she saw an animal in the water near her.
آلیس گفت «وای، چرا اینقدر گریه کردم؟» او شنا کنان چرخید و دنبال راه خروجی گشت، ولی حوض بزرگ بود. درست در آن موقع او جانوری را نزدیکش در آب دید.
It looked like a large animal to Alice, but it was only a mouse.
در نظر آلیس مثل یک حیوان بزرگ بود، ولی آن فقط یک موش بود.
‘Shall I speak to it?’ thought Alice. ‘Everything’s very strange down here, so perhaps a mouse can talk.’
آلیس فکر کرد «باید با او صحبت کنم؟ این پایین همه چیز عجیب است، پس شاید موش هم بتواند حرف بزند.»
So she began: ‘Oh Mouse, do you know the way out of this pool? I am very tired of swimming, oh Mouse!’ (Alice did not know if this was the right way to speak to a mouse. But she wanted to be polite.)
بنابراین شروع به صحبت کرد «اوہ موش، راه خروج از این حوض را بلدی؟ از شنا کردن خیلی خسته ام،ای موش! (آلیس نمی دانست آیا این روش درس حرف زدن با یک موش بود. ولی می خواست مودب باشد.)
The mouse looked at her with its little eyes, but it said nothing.
موش با چشمان کوچکش به او نگاه کرد ولی چیزی نگفت.
‘Perhaps it doesn’t understand English,’ thought Alice. ‘Perhaps it’s a French mouse.’
آلیس فکر کرد «شاید انگلیسی نمی فهمد. شاید موش فرانسوی است.»
So she began again, and said in French: ‘Where is my cat?’ (This was the first sentence in her French lesson-book.)
بنابراین دوباره شروع به صحبت و این بار به فرانسه کرد «گربه من کجاست؟ (این اولین جمله کتاب آموزش فرانسه او بود.)
The mouse jumped half out of the water and looked at her angrily.
موش تا نیمه از آب بیرون جهید و به عصبانیت به او نگاه کرد.
“Oh, I’m so sorry!’ cried Alice quickly. ‘Of course, you don’t like cats, do you?’
آلیس سریع داد زد «وای، معذرت می خواهم! البته تو از گربه خوشت نمی آید، می آید؟»
‘Like cats?’ cried the mouse in a high, angry voice. ‘Does any mouse like cats?’
موش با صدای تیز و خشمگینی فریاد زد «از گربه ها خوشم می آید؟ هیچ موشی از گربه خوشش می آید؟»
‘Well, perhaps not,’ Alice began kindly.
آلیس با لحنی مهربانانه شروع به صحبت کرد «خوب، شاید نه.»
But the mouse was now swimming quickly away, and soon Alice was alone again. At last she found her way out of the pool and sat down on the ground.
ولی موش حالا داشت شنا کنان به سرعت دور می شد، و کمی بعد آلیس دوباره تنها بود. سرانجام او راهش را به بیرون حوض پیدا کرد و روی زمین نشست
She felt very lonely and unhappy. But after a while the White Rabbit came past again, looking for his white gloves and his fan.
او احساس تنهایی و ناراحتی کرد. ولی بعد از کمی خرگوش سفید، در حالی که دنبال دستکش و بادبزنش می گشت، دوباره از کنارش گذشت.
‘The Duchess! The Duchess! Oh my ears and whiskers! She’ll cut my head off, I know she will! Oh, where did I drop my gloves?’
«دوشس! دوشس! وای گوش و سبیلم! او سرم را خواهد برید، می دانم این کار را خواهد کرد! وای، دستکشم را کجا انداختم؟»
Then he saw Alice. ‘Why, Mary Ann, what are you doing here? Run home at once, and bring me some gloves and a fan. Quick, now!’
بعد آلیس را دید. «وای، مری اَن، اینجا چه کار می کنی؟ فوری بدو برو خانه، و برایم یک دستکش و بادبزن بیاور. سریع، همین حالا!»
Alice hurried away. ‘But where is his house?’ she thought while she ran. Strangely, she was no longer in the long room with the little door, but outside in a wood.
آلیس با عجله دور شد. او فکر کرد «ولی خانه اش کجاست؟» به شکل مرموزی، او دیگر در آن اتاق دراز با در کوچک نبود، بلکه بیرون در یک جنگل بود.
She ran and ran but could not see a house anywhere, so she sat down under a flower to rest.
او دوید و دوید اما نمی توانست هیچ جا خانه ای ببیند، بنابراین زیر گلی نشست تا استراحت کند.
این داستان ۶ فصل است برای مطالعه فصل های بعدی نیاز هست اشتراک سایت را تهیه کنید.
