مومیایی
دیوید لویتان
۳۰۰۰ سال قبل کاهنی مومیایی و زنده به گور می شود. در سال ۱۹۲۰ یک آمریکایی تصادفا شهر گمشده ی مرده ها را کشف می کند. ولی نفرین قدیمی مومیایی هنوز زنده است.
Chapter One
فصل یک
Anck-su-namun
آنک-سونامون
Thebes, Egypt, 1290 BC
تبس، مصر، ۱۲۹۰ قبل از میلاد
Thebes was the city of Imhotep, the High Priest of the Dead. It was also Anck-su-namun. of city the Anck-su-namun was the Pharaoh’s lover. But she loved Imhotep.
ثیبس شهر ایموتپ، کاهن اعظم مرده ها بود. تبس همچنین شهر آنک-سو-نامون بود. آنک-سو-نامون معشوقه فرعون بود. ولی آنک-سو-نامون عاشق ایموتپ بود.
Imhotep walked into her bedroom and took the beautiful woman in his arms.
ایموتپ وارد اتاق خواب او شد و زن زیبا را در آغوش گرفت.
کلمه های سخت را با کلیک روی آنها به جعبه لایتنر اضافه کنید تا هایلایت شده نمایش داده شوند
“My love for you is more important than life,” he said.
او گفت «عشق من به تو از زندگی مهم تر است.»
Outside the bedroom door, Imhoteps priests watched. But when Pharaoh Seti the First of Egypt walked in, they couldn’t stop him.
بیرون در اتاق خواب، کاهنان ایموتپ تماشا می کردند. ولی وقتی فرعونِ سِتی (پادشاه) اول مصر وارد شد، نتوانستند جلوی او را بگیرند.
Imhotep quickly ran into the next room. Pharaoh Seti heard something, but he didn’t see him.
ایموتپ به سرعت به داخل اتاق کناری دوید. فرعونِ سِتی چیزی شنید ولی او را ندید.
“Who was here?” Seti asked Anck-su-namun. “I know somebody was here, in your bedroom.”
سِتی از آنک-سو-نامون پرسید «کی اینجا بود؟ می دانم یک نفر اینجا در اتاق خوابت بود.»
And then, the Pharaoh looked into the next room.
و بعد، فرعون داخل اتاق کناری را نگاه کرد.
“Imhotep!” he said. “My High Priest!”
او گفت «ایموتپ! کاهن اعظم من!»
Anck-su-namun looked at Imhotep. They had to kill the Pharaoh before the Pharaoh and his soldiers killed them.
آنک-سو-نامون به ایموتپ نگاه کرد. آن ها باید فرعون را قبل از اینکه او و سربازانش آن ها را بکشند، می کشتند.
Anck-su-namun took her knife and pushed it hard into the Pharaoh’s back. The Pharaoh’s eyes opened wide.
آنک-سو-نامون چاقویش را برداشت و آن را محکم در پشت فرعون فشار داد. چشمان فرعون گشاد شد.
Then, Imhotep took the Pharaoh’s sword and killed him.
بعد، ایموتپ شمشیر فرعون را برداشت و او را کشت.
They heard something outside. The Pharaoh’s soldiers – the Med-Jai – were there.
آن ها صدایی از بیرون شنیدند. سربازان فرعون – مدجای – آنجا بودند (مدجای لقب سربازان فرعون ها در مصر باستان بوده است).
But Imhotep’s priests came in first. They took the Pharaoh’s sword from Imhotep’s hand.
ولی اول کاهن های ایموتپ داخل شدند. آن ها شمشیر فرعون را از دست ایموتپ گرفتند.
“Come with us,” the priests said to him. “Quick.” They pulled him away from his lover.
کاهن ها به او گفتند «با ما بیا. سریع» آن ها او را از معشوقه اش جدا کردند.
“No!” said Imhotep. “I will stay with Anck-su-namun.”
ایموتپ گفت «نه! من با آنک-سونامون می مانم.»
“Please go,” said Anck-su-namun. “Please live. They will kill me, but you can bring me back to life. Only you, the High Priest, can do it.”
آنک-سو-نامون گفت «خواهش می کنم برو. خواهش می کنم زنده بمان. آن ها من را خواهند کشت، ولی تو می توانی من را به زندگی بازگردانی. تنها تو، کاهن اعظم، می توانی این کار را بکنی.»
The priests took Imhotep with them. The Pharaoh’s soldiers ran in.
کاهن ها ایموتپ را با خودشان بردند. سربازان فرعون داخل دویدند.
Anck-su-namun didn’t say goodbye to Imhotep; there wasn’t time. She took the Pharaoh’s sword and pushed it into her heart.
آنک-سو-نامون از ایموتپ خداحافظی نکرد؛ وقتی نبود. او شمشیر فرعون را برداشت و آن را در قلب خودش فرو کرد.
Imhotep saw her die.
ایموتپ مرگ او را دید.
The Pharaoh’s soldiers found Anck-su-namun’s knife in the Pharaoh’s back. But they didn’t find Imhotep in her room.
سربازان فرعون کارد آنک-سو-نامون را در پشت فرعون یافتند. ولی آن ها ایموتپ را در اتاق او پیدا نکردند.
So Imhotep, the High Priest, had to send his lover – the killer of the Pharaoh – to the underworld.
بنابرانی ایموتپ، کاهن اعظم، باید معشوقه اش – قاتل فرعون – را به جهان زیرین (سرزمین مرده ها) می فرستاد.
Imhotep had to mummify Anck-su-namun. First, he cut out her heart. He put it in a gold box. Then, he read from the gold Book of Amun Ra.
ایموتپ باید آنک-سونامون را مومیایی می کرد. او اول، قلب آنک-سو-نامون را بیرون آورد. آن را در جعبه ای طلایی گذاشت. بعد، از روی کتاب طلایی آمونرا خواند.
The Book of Amun Ra sent the bad people of this world to the underworld, a dark place with no hope.
کتاب آمونرا آدم های بد این دنیا را به جهان زیرین می فرستاد، جای تاریکی که هیچ امیدی نبود.
They all watched her go – the Med-Jai, the people of Egypt, and the priests.
همه آن ها رفتن آنک-سو-نامون را تماشا کردند – مدجای، مردم مصر و کاهن ها.
Only the priests, with their white cats, weren’t afraid. Nobody could hurt the priests when their white cats were with them.
تنها کاهن ها، به همراه گربه های سفیدشان، بودند که نمی ترسیدند. هیچ کس نمی توانست وقتی گربه های سفیدشان با آن ها بودند بهشان صدمه بزند.
But Imhotep could bring his lover back – back from the underworld, back from the dead.
ولی ایموتپ می توانست معشوقه اش را – از جهان زیرین، از مردگی – باز گرداند.
The Book of the Dead could bring Anck-su-namun back. This black book was in the statue of the god Anubis.
کتاب مرده ها می توانست آنک-سو-نامون را بازگرداند. کتاب سیاه درون مجسمه الهه آنوبیس بود.
It was Anubis’s book – a book for gods, not for men. But for his lover – for Anck-su-namun – Imhotep didn’t listen to gods.
کتاب متعلق به آنوبیس بود – کتابی برای خدایان بود، نه برای انسان ها. ولی ایموتپ به خاطر معشوقه اش به خاطر آنک-سو-نامون – به خدایان گوش نمی داد.
The statue of Anubis was at Hamunaptra, the City of the Dead. Egypt’s gold was there, too.
مجسمه آنوبیس در هاموناپاترا، شهر مرده ها بود. طلاهای مصر هم آنجا بود.
Late at night Imhotep took his dead lover, Anck-su-namun, there. He also took her heart, in its gold box.
اواخر شب ایموتپ معشوق مرده اش، آنک-سو-نامون را آنجا برد. او قلب آنک-سونامون را هم در جعبه طلایی آنجا برد.
He went across the desert to Hamunaptra on horseback with his priests.
او به همراه کاهنانش سوار بر اسب در عرض صحرا به هاموناپترا رفت.
There were ten soldiers at the statue of Anubis. But Imhotep was the High Priest, so the soldiers helped him.
کنار مجسمه آنوبیس ده سرباز بودند. ولی ایموتپ کاهن اعظم بود، بنابراین سربازها به او کمک کردند.
They carried dead Anck-su-namun. Imhotep and his priests found the Book of the Dead, and they took it to an underground room – a room of the dead.
آن ها آنک-سو-نامون مرده را حمل کردند. ایموتپ و کاهنانش کتاب مرده را یافتند، و آن را به اتاقی زیر زمین – اتاق مرده ها – بردند.
The soldiers followed.
سربازها آن ها را دنبال کردند.
When Imhotep began to read from the Book of the Dead, Anck-su-namun’s heart moved, in its gold box.
وقتی ایموتپ شروع به خواندن از روی کتاب مرده کرد، قلب آنک-سونامون، در جعبه طلایی اش، تکان خورد.
There was life in it again. Then, Anck-su-namun opened her eyes.
دوباره در آن حیات وجود داشت. بعد، آنک-سونامون چشمانش را گشود.
“Nothing can stop me now,” thought Imhotep.
ایموتپ فکر کرد «حالا هیچ کس نمی تواند جلوی من را بگیرد.»
But he was wrong.
ولی او اشتباه می کرد.
The Med-Jai from Thebes ran into the underground room with swords in their hands.
مدجای ثیبس شمشیر به دست به داخل اتاق زیرزمینی یورش آوردند.
They stopped Imhotep. They broke the box with Anck-su-namun’s heart in it, and Anck-su-namun died again.
آن ها جلوی ایموتپ را گرفتند. آن ها جعبه ای را که قلب آنک-سو-نامون در آن بود شکستند و آنک-سو-نامون دوباره مرد.
The Med-Jai mummified Imhotep’s twenty-one priests, and Imhotep had to watch.
مدجای بیست و یک کاهن ایموتپ را مومیایی کردند و ایموتپ باید تماشا می کرد.
They made the ten soldiers from Hamunaptra into mummies, too. They put them all into the ground before they were dead.
آن ها ده سرباز هاموناپترا را هم مومیایی کردند. آن ها همه مومیایی ها را قبل از اینکه بمیرند داخل زمین کردند.
But for Imhotep there was something worse than that.
ولی برای ایموتپ چیزی از این بدتر بود.
First, they cut out his eyes with knives. Then, they put him into the ground – a mummy before he was dead.
اول، آن ها با کارد چشمانش را بیرون آوردند. بعد، آن را – مومیایی شده و قبل از اینکه مرده باشد – در زمین کردند.
But that wasn’t the worst thing. They put scarabs on Imhotep’s face. The scarabs ran into his mouth and nose and started to eat him. This was Horn Dai, or half-life.
ولی این آن چیز بدتر نبود. آن ها سوسک هایی را روی صورت او گذاشتند. سوسک ها داخل دهان و دماغ او دویدند و شروع به خوردن او کردند. این هورن دای یا نیمه جانی بود.
“The scarabs will eat him for all time,” said the Med-Jai. “Imhotep is half-dead and he will be half-dead for all time.”
مدجای گفتند «سوسک ها تا ابد او را خواهند خورد. ایموتپ نیمه مرده است و تا ابد نیمه مرده خواهد بود.»
“Nobody can bring him and Anck-su-namun back to the world of the living, or he will make everybody in the world his mummies.”
«هیچ کس نمی تواند او و آنک-سو-نامون را به جهان زنده ها باز گرداند، وگر نه او تمام آدم های دنیا را مومیایی می کند.»
“And the scarabs will fly again and eat us all. It will be the end of the world.”
«و سوسک ها دوباره به پرواز در می آیند و همه ما را می خورند. این آخر دنیا خواهد بود.»
“So we, the Med-Jai, will stay here and watch Imhotep. First us, and then our sons, and then the sons of our sons. Nothing is more important than that.”
«بنابراین ما، سربازان فرعون، اینجا می ایستیم و ایموتپ را می پاییم. اول ما، بعد پسرانمان و بعد پسران پسرانمان. هیچ چیز از این مهم تر نیست.»
The Med-Jai looked down at Imhotep. The scarabs started to eat him. He could never get out.
مدجای به ایموتپ نگاه کردند. سوسک ها شروع به خوردن او کردند. او هیچ وقت نمی توانست بیرون بیاید.
Or could he?
واقعا؟
Chapter Two
فصل دو
O’connell And Evelyn
اُکاذل و اِولین
۳۲۱۵ years later. Hamunaptra, 1925
۳۲۱۵ سال بعد. هاموناپترا، ۱۹۲۵٫
Most of Hamunaptra is under the desert. Only one or two houses stand in Seti the First great City of the Dead, and in those houses some soldiers are fighting for France.
بیشتر هامونایترا زیربیابان ها است. تنها یکی دو خانه در سِتی، اولین شهر بزرگ مرده ها است و درون آن خانه ها چند سرباز برای فرانسه می جنگند.
They are fighting with hundreds of desert horsemen.
آن ها با صدها سوار صحرانشین می جنگند.
Again and again, the horsemen came out of the desert with the sun on their backs.
بارها و بارها، سوارها با خورشید پشت سرشان از صحرا بیرون آمدند.
کلمه های سخت را با کلیک روی آن ها به جعبه لایتنر اضافه کنید تا هایلایت شده نمایش داده شوند
They had guns and they shot at the soldiers. One of the men was a better fighter than the other soldiers.
آن ها تفنگ داشتند و به سربازها شلیک می کردند. یکی از مردان از دیگر سربازان، جنگجوی ماهرتری بود.
This man wasn’t French. He was American and his name was Rick O’Connell.
این مرد فرانسوی نبود. او آمریکایی بود و نامش ریک اُکانل بود.
Next to him was Beni, a Hungarian. Beni was O’Connell’s friend -sometimes, when he wanted something.
کنارش بِنی، یک مجار، بود. بِنی – گاهی وقتی به چیزی نیاز داشت – دوست اُکانل بود.
“Why are you here?” O’Connell said to Beni, and he shot again.
اُکانل به بِنی گفت «تو چرا اینایی؟» و دوباره شلیک کرد.
“I took some gold from a temple,” said Beni, with a smile. “And you? Why are you a soldier? Did you kill somebody?”
بِنی با لبخند گفت «من کمی طلا از معبد برداشتم. و تو؟ تو چرا سرباز هستی؟ کسی را کشته ای؟»
“No,” said O’Connell. “But I’m thinking about it.” And he shot another horseman from his horse.
اُکانل گفت «نه. دارم به آن فکر می کنم.» و سوار دیگری را روی اسبش زد.
“No, tell me,” Beni said. “Why are you here in the desert?”
بِنی گفت «نه، به من بگو. چرا اینجا در صحرا هستی؟»
“I want to have a good time,” said O’Connell.
اُکانل گفت «می خواهم خوش بگذرانم.»
The horsemen were now very close. O’Connell shot. Then, he shouted and shot again.
سوارها حالا خیلی نزدیک بودند. اُکانل شلیک کرد. بعد، فریادی کشید و دوباره شلیک کرد.
“There’s only you and me, Beni,” shouted O’Connell.
اُکانل فریاد زد «فقط من و تو هستیم، بِنی.»
But Beni didn’t answer. He wasn’t there.
ولی بِنی جواب نداد. او آنجا نبود.
Four horsemen were almost on top of O’Connell. He ran. He saw Beni in front of a temple. The Hungarian went in and started to close the temple door.
چهار سوار تقریبا بالای سر اُکانل بودند. او دوید. او بِنی را جلوی معبد دید. مرد مجار داخل شد و شروع به بستن در معبد کرد.
“DON’T CLOSE THAT DOOR!” O’Connell shouted at Beni.
اُکانل به سوی بِنی فریاد زد «در را نبند!»
But Beni closed it in his face and O’Connell couldn’t open it.
ولی بِنی آن را به رویش بست و اُکانل نتوانست آن را باز کند.
“I’m going to get you for this,” O’Connell shouted at Beni, through the closed door.
اُکانل از پشت در بسته به بِنی فریاد زد «به خاطر این گیرت خواهم آورد (حسابت را می رسم).»
But first there were four desert horsemen with guns in his face. He had a problem.
ولی ابتدا چهار سوار صحرا نشین مسلح رو در رویش بودند. او مشکل داشت.
“OK,” shouted O’Connell. “I’m ready. The four of you. Fight me!”
اُکانل فریاد زد «خیلی خوب. من حاضرم. هر چهارتایتان. با من بجنگید!»
But the four horsemen didn’t fight. Their horses went up on their back feet. Their ears went back and their eyes opened.
ولی چهار سوار نجنگیدند. اسب هایشان روی پای عقبشان بلند شدند. گوش هایشان به عقب برگشت و چشمانشان باز شد.
They threw the four horsemen to the ground and ran away. The horsemen followed them.
آن ها چهار سوار را زمین زدند و فرار کردند. سوارها به دنبال آن ها رفتند.
“Why?” O’Connell thought. “I don’t understand.”
اُکانل فکر کرد «چرا؟ نمی فهمم.»
He turned around. There, behind him, was an old statue. It was the god Anubis.
او چرخید. آنجا، پشت او، مجسمه ای قدیمی بود. این مجسمه ی الهه آنوبیس بود.
Why did the horsemen run from a statue? But suddenly, he was afraid, too. A wind came across the desert.
چرا سوارها از یک مجسمه فرار کردند؟ ول ناگهان، او هم ترسید. بادی در عرض صحرا شروع به وزیدن کرد.
The yellow ground moved with the wind, and under it there was a big face. It was the face of the High Priest Imhotep.
زمین زرد با باد حرکت می کرد، و زیر آن صورت بزرگی پیدا شد. این صورت ایموتپ کاهن اعظم بود.
O’Connell ran away from Hamunaptra. But there were eyes on his back in the hot desert. He knew that, he could feel them. He turned and looked up.
اُکانل از هاموناپترا گریخت. ولی در بیابان داغ نگاه هایی پشتش بود. این را می دانست، می توانست آن ها را حس کند. او چرخید و بالا را نگاه کرد.
There, high up on a mountain, were the Med-Jai.
آنجا، آن بالا روی یک کوه، مدجای (سربازان فرعون) بودند.
Evelyn Carnahan was a quiet, uninteresting woman, people thought. And she worked in a quiet place. It was a place full of very old books – the Cairo Museum.
مردم فکر می کردند اِولین کارناهان زنی ساکت و کم جلب توجه کن است. و او در جای ساکتی کار می کرد. جایی بود پر از کتاب های خیلی قدیمی – موزه قاهره.
Evelyn put a book on the top shelf. She saw something up there and she was angry. She was angry because the name of the book started with the letter T.
اولین کتابی را روی قفسه بالا گذاشت. او چیزی آن بالا دید و خشمگین شد. عصبانی شد چون نام کتاب با حرف ت آغاز میشد.
Why was it on that shelf? The other books on the shelf started with S.
چرا در این قفسه بود؟ کتاب های دیگر قفسه با حرف س شروع می شدند.
Evelyn took the book from the top shelf. But she fell and the books fell with her. The bookshelf fell and hit another bookshelf.
اِولین کتاب را از قفسه بالا برداشت. ولی او افتاد و کتاب ها هم با او افتادند. قفسه ریخت و به قفسه دیگر خورد.
Then, that bookshelf hit the shelf behind it. In two minutes, all the old books in the museum, from A-Z, were on the floor. Evelyn fell on the floor with them.
بعد، آن قفسه به قفسه دیگری پشت آن خورد. در عرض دو دقیقه، تمام کتاب های قدیمی موزه، از الف تای کف اتاق بود. اِولین با آن ها رو زمین افتاد.
The curator of the museum walked in.
مسئول موزه داخل شد.
“Oh,” said Evelyn. She wasn’t very happy.
اِولین گفت «وای.» او چندان خوشحال نبود.
“Look at this!” shouted the curator. “What are you doing? Why did we give you a job here?”
مسئول موزه فریاد زد «اینجا را ببین! چه کار داری می کنی؟ چرا به تو اینجا کار دادیم؟»
“Oh be quiet!” Evelyn thought.
اِولین فکر کرد «اوه ساکت شو!»
She said, “You gave me a job here because I know everything about the Pharaohs. I understand the old languages and I can read these books I…”
او گفت «شما اینجا به من کار دادید چون من همه چیز را درباره فراعنه می دانم. من زبان های قدیمی را می فهمم و من می توانم این کتاب ها را بخوانم. من …»
Evelyn stopped. She felt very angry and very British, but she didn’t want to lose this job. She liked living in Cairo.
اِولین ایستاد. او خیلی احساس عصبانیت و بریتانیایی بودن کرد (رگ بریتانیایی بودنش بیرون زد)، ولی نمی خواست این کار را از دست بدهد. او زندگی در قاهره را دوست داشت.
The curator said some more angry words and then left.
مسئول موزه چند حرف خشمناک دیگر زد و بعد آنجا را ترک کرد.
Evelyn got up and started to put the books on the shelves again.
اِولین برخاست و شروع به گذاشتن کتاب ها در قفسه ها کرد.
Somebody spoke. “I am the undead,” it said.
کسی حرف زد. او گفت «من نامیرا هستم.»
Evelyn looked behind a shelf and saw… a mummy. She screamed. And then, the mummy started to laugh.
اِولین پشت یک قفسه را نگاه کرد و… یک مومیایی دید. او جیغ کشید. و بعد، مومیایی زیر خنده زد.
“Hello, baby sister,” it said.
مومیایی گفت «سلام، خواهر کوچولو»
Her brother Jonathan put his head up. Then, he came out from behind the mummy.
برادرش جاناتان سرش را بالا گرفت. بعد از پشت مومیایی بیرون آمد.
“Jonathan!” He was more than thirty years old – and a baby. “Jonathan, go and put that mummy back.”
«جاناتان!» او بیش از سی سال داشت – و هنوز یک بچه بود. «جاناتان، برو و آن مومیایی را سر جایش بگذار.»
“Ah, but I have something for you,” said her brother.
برادرش گفت «اه، ولی یک چیزی برایت دارم.»
“Oh no!”
«وای نه!»
Jonathan often found things from the time of the Pharaohs and brought them to his intelligent sister.
جاناتان اغلب چیزهایی را از زمان فراعنه می یافت و آن ها را پیش خواهر فرهیخته اش می آورد.
But when people in the museum looked at them, they weren’t really old.
ولی وقتی آدم های داخل موزه به آن ها نگاه می کردند، آنقدرها قدمت نداشتند.
“OK,” said Evelyn. “What is it this time?”
اِولین گفت «خیلی خوب این دفعه چه است؟»
It was a box, and the box had Egyptian writing on it. Evelyn looked at it. She opened the box carefully, and took out a key and a map.
یک جعبه بود، و روی آن نوشته های مصری بود. اِولین به آن نگاه کرد. او جعبه را با احتیاط باز کرد و یک کلید و نقشه بیرون آورد.
“Jonathan,” she said. “This is very important.”
او گفت «جاناتان. این خیلی مهم است.»
Evelyn and Jonathan took the box to the museum’s curator. The curator looked at it.
اِولین و جاناتان جعبه را پیش مسئول موزه بردند. مسئول موزه به آن نگاه کرد.
“See!” said Evelyn. “It’s from the time of Seti the First.”
اِولین گفت «نگاه کنید! مال زمان سِتی اول است.»
“Maybe,” said the curator.
مسئول موزه گفت «شاید.»
The curator wasn’t excited. Evelyn couldn’t understand that. Did the curator know something about the box?
مسئول موزه هیجان زده نبود. اِولین نمی توانست این را درک کند. مسئول موزه چیزی درباره جعبه می دانست؟
“Who was Seti the First?” asked Jonathan. “Was he rich?”
جاناتان پرسید «سِتی اول کی بوده؟ ثروتمند بوده؟»
“The richest of the Pharaohs,” answered Evelyn.
اِولین جواب داد «ثروتمندترین فرعون ها.»
Jonathan liked this answer. The curator looked at the map.
جاناتان از این جواب خوشش آمد. مسئول موزه به نقشه نگاه کرد.
“This map is more than 3,000 years old,” said Evelyn.
اِولین گفت «این نقشه بیش از ۳۰۰۰ سال قدمت دارد.»
She knew a lot about the Pharaohs and she wanted the curator to forget the books on the floor.
او چیزهای زیادی درباره فراعنه می دانست و می خواست مسئول موزه کتاب های کف موزه را فراموش کند.
“The writing tells us that it’s a map of Hamunaptra.”
«نوشته به ما می گوید که این نقشه ی هاموناپترا است.»
The curator was afraid of the name Hamunaptra. But he turned away from Evelyn, so she didn’t see his face.
مسئول موزه از نام هاموناپترا ترسید. ولی او از اِولین رو برگرداند، بنابراین اِولین صورتش را ندید.
“My dear girl,” said the curator, “there are a lot of stories about Hamunaptra…”
مسئول موزه گفت «دختر عزیزم، داستان های زیادی درباره هاموناپترا وجود دارد…»
“Is this Hamunaptra, City of the Dead?” asked Jonathan.
جاناتان پرسید «این همان هاموناپترا، شهر مرده ها است؟»
He and Evelyn had an Egyptian mother. They listened to stories about Hamunaptra when they were children.
او و اِولین مادری مصری داشتند. آن ها وقتی بچه بودند به داستان هایی درباره هاموناپترا گوش می دادند.
“Yes,” Evelyn answered.”Hamunaptra, City of the Dead. The Pharaohs put their gold there.”
اِولین پاسخ داد «بله. هاموناپترا، شهر مرده ها. فرعون ها طلاهایشان را آنجا قرار می دادند.»
The curator had the map in his hands. It was above a candle on his desk. He moved his hands down.
مسئول موزه نقشه را در دست داشت. نقشه بالای شمعی روی میزش بود. او دستانش را پایین آورد.
“No!” shouted Jonathan.
جاناتان فریاد زد «نه!»
He pulled the map away from the candle and put out the fire with his hand. Some of the map was black now. You couldn’t see the City of the Dead.
او نقشه را کشید و از شمع دور کرد و با دستش آتش را خاموش کرد. حالا بخشی از نقشه سیاه شده بود. نمی شد شهر مرده ها را دید.
“Why did you do that?” asked Jonathan.
جاناتان پرسید چرا این کار را کردی؟»
“It wasn’t really an old map,” said the curator. “Didn’t you know that, Miss Carnahan? That’s very stupid of you.”
مسئول موزه گفت «واقعا یک نقشه قدیمی نبود. خانم کارناهان، این را نمی دانستید؟ شما خیلی نادان هستید.»
But it was an old map and it showed Hamunaptra. Evelyn knew that. She took the key from the curator quickly, before he threw that away.
ولی نقشه قدیمی بود و هاموناپترا را نشان می داد. اِولین این را می دانست. او قبل از اینکه مسئول موزه کلید را دور بیندازد، سریع آن را از او گرفت.
She could ask other people about the map. But where did Jonathan get it?
او می توانست از کسان دیگر درباره نقشه سوال کند. ولی جاناتان آن را از کجا آورده بود؟
Outside the curator’s office, she asked her brother that question.
بیرون دفتر مسئول موزه این سوال را از برادرش کرد.
“Where did I get it? Oh, I took it from a man in a bar. He was an American. His name was Rick O’Connell.”
«از کجا آوردمش؟ اوه، آن را از مردی داخل میخانه گرفتم. آمریکایی بود. اسمش ریک کانل بود.»
Evelyn and Jonathan went to the bar. Evelyn wasn’t happy about that. She didn’t usually go to bars and this was a very dirty bar.
اِولین و جاناتان به میخانه رفتند. اِولین از این بابت خوشحال نبود. او معمولا به میخانه نمی رفت و این یکی خیلی کثیف بود.
The American, Rick O’Connell, was there. He was always there, all day every day. He was dirty and he was ready for a fight.
آن آمریکایی، ریک اُکانل، آنجا بود. او همیشه، تمام روز و همه روزها آنجا بود. او کثیف بود و حاضر برای دعوا.
“Don’t I know you?” O’Connell said to Jonathan. “I saw you somewhere. And who’s your little girlfriend? Very nice!”
اُکانل به جاناتان گفت «تو را نمی شناسم؟ تو را جایی دیده ام. و دوست دختر کوچولویت کیست؟ خیلی خوب!»
“She’s my sister,” said Jonathan.
جاناتان گفت «این خواهرم است.»
“Little… little… I am…”
«کوچولو… کوچولو… من …»
Evelyn wasn’t anybody’s “little girlfriend.”
اِولین «دوست دختر کوچولوی» هیچ کس نبود.
But she didn’t say that. She wanted to leave, but this man knew about the map and the key. Only O’Connell had the answers to her questions.
ولی این را نگفت. می خواست آنجا را ترک کند، ولی این مرد درباره نقشه و کلید چیزهایی می دانست. تنها اُکانل جواب سوال های او را داشت.
“We… er… found this box,” she began.
او شروع به صحبت کرد «ما… این جعبه را پیدا کردیم.»
“You want to know about Hamunaptra,” said O’Connell. Evelyn’s eyes opened. This American wasn’t stupid.
اُکانل گفت «می خواهی درباره هاموناپترا بدانید.» چشمان اِولین باز شد. این آمریکایی احمق نبود.
“How do you know that the box is from Hamunaptra?”
از کجا می دانی این جعبه مال هاموناپترا است؟»
“Because I found it in Hamunaptra. I was there.”
«چون آن را در هاموناپترا یافتم. من آنجا بودم.»
Suddenly, O’Connell remembered Jonathan, “You took my box,” he said. And he hit Jonathan in the face. Jonathan fell on the floor.
یک دفعه، اُکانل جاناتان را به خاطر آورد. او گفت «تو جعبه من را برداشتی.» و او ضربه ای به صورت جاناتان زد. جاناتان کف میخانه افتاد.
“Tell me about Hamunaptra,” said Evelyn.
اِولین گفت «درباره هاموناپترا برایم بگو.»
“I hit your brother,” said O’Connell. “He’s on the floor. And you want to know about Hamunaptra?”
اُکانل گفت «برادرت را زدم. روی زمین افتاده. و تو می خواهی درباره هاموناپترا بدانی؟»
“Oh, he’s OK,” said Evelyn. “He’s often on the floor.”
اِولین گفت «اوه، او حالش خوب است. او اغلب نقش زمین است.»
O’Connell almost smiled at that. This British woman was interesting.
اُکانل نزدیک بود به این حرف لبخند بزند. این زن بریتانیایی جالب بود.
“I was at Hamunaptra,” he said. “I was a soldier at the City of the Dead.”
او گفت «من در هاموناپترا بودم. من سرباز شهر مرده ها بودم.»
“What did you see?” asked Evelyn.
اِولین پرسید «چه دیدی؟»
“I saw a lot of desert,” said O’Connell. “I saw a lot of people die.”
اُکانل گفت «کلی بیابان دیدم. مردن خیلی آد مها را دیدم»
“Where is Hamunaptra?” asked Evelyn. “Can you take me there? I want to find a book. It’s called the Book of Amun Ra and it’s at Hamunaptra.”
اِولین پرسید «هاموناپترا کجاست؟ می توانی من را آنجا ببری؟ می خواهم یک کتاب را پیدا کنم. اسم کتاب آمونرا است و در هاموناپترا است.»
Her face was close to O’Connell’s. O’Connell kissed her.
صورت او نزدیک اُکانل بود. اُکانل او را بوسید.
“What! Jonathan! Get up. You and I are leaving this bar.”
«چی! جاناتان! بلند شو. من و تو این میخانه را ترک می کنیم.»
“Thanks for the visit,” shouted O’Connell, before they walked out the door.
قبل از اینکه آن ها از در بیرون بروند، اُکانل فریاد زد «ممنون که سر زدید.»
Evelyn and Jonathan went back to
the museum. They walked past the curator’s office, but they didn’t go in.
اِولین و جاناتان به موزه برگشتند. آن ها از کنار دفتر مسئول موزه رد شدند، ولی داخل نرفتند.
So they didn’t see the man in the curator’s office. The man in the office knew the curator.
بنابراین آن ها مردی که داخل دفتر مسئول موزه بود را ندیدند. مرد داخل دفتر مسئول موزه را می شناخت.
He knew O’Connell, too. He was high on a mountain when O’Connell ran away, into the desert.
او اُکانل را هم می شناخت. وقتی اُکانل به صحرا گریخت، او بالای کوه بود.
His name was Ardeth Bay and he was the head of the Med-Jai. The curator was in the Med-Jai, too.
نام او آردث بِی بود و او فرمانده مدجای بود. مسئول موزه هم عضو مدجای بود.
“Miss Carnahan wants to go to Hamunaptra,” said the curator.
مسئول موزه گفت «خانم کارناهان می خواهد به هاموناپترا برود.»
“Stop her,” said Ardeth Bay. “Stop her or kill her.”
آردث بِی گفت «جلویش را بگیر. جلویش را بگیر یا بکشش.»
Chapter Three
فصل سه
The Book Of The Dead
کتاب مرده
The sun was at her back, the wind was in her hair. Evelyn wanted to laugh and cry at the same time.
خورشید پشت او بود، و باد در موهایش. اِولین می خواست هم بخندد و هم بگرید.
She loved the desert. And the idea of Hamunaptra was exciting! She and Jonathan were near the temple now. Their horses were very tired.
او بیابان را دوست داشت. و فکر هاموناپترا هیجان آور بود! او و جاناتان حالا نزدیک معبد بودند. اسب هایشان خیلی خسته بودند.
Then, they saw a man outside the temple.
بعد، آن ها مردی را بیرون معبد دیدند.
“Oh no!” said Evelyn.
اِولین گفت «وای نه!»
کلمه های سخت را با کلیک روی آن ها به جعبه لایتنر اضافه کنید تا هایلایت شده نمایش داده شوند
The man said, “Can I help you down from that horse?”
مرد گفت «می توانم کمکتان کنم از آن اسب پایین بیایید؟»
“O’Connell!”
« اُکانل!»
“That’s me!”
«خودم هستم!»
“What are you doing here?”
تو اینجا چه کار می کنی؟»
She wanted to be angry with O’Connell, but he looked cleaner now. And maybe he could help them.
می خواست از دست اُکانل عصبانی باشد، ولی الان اُکانل تمیزتر به نظر می رسید. و شاید می توانست کمکشان کند.
“He’s here for the gold,” said Jonathan.
جاناتان گفت «او به خاطر طلا اینجاست!»
O’Connell smiled. “Oh, I only want to have a good time,” he said. And he looked into Evelyn’s eyes.
اُکانل لبخند زد. او گفت «اوه، من فقط می خواهم خوش بگذرانم.» و به چشمان اِولین نگاه کرد.
More people arrived outside the temple. There were three Americans and a lot of Egyptian diggers. With them was Beni.
آدم های بیشتری به بیرون معبد رسیدند. سه حفار آمریکایی و تعداد زیادی حفار مصری بودند. همراه آن ها بِنی بود.
“You came back,” O’Connell said to Beni.
اُکانل به بِنی گفت «برگشتی.»
Beni laughed. “You, too.”
بِنی خندید «تو، هم.»
Outside the temple there were a lot of thin horses.
بیرون معبد اسب های لاغر زیادی بود.
One of the Americans, Daniels, asked, “Where did these horses come from?”
دانیلز، یکی از آمریکایی ها، پرسید «این اسب ها از کجا آمدند؟»
“They’re waiting,” said Beni. “Sometimes people find Hamunaptra, but they all die. Their horses wait for them, but then they die, too.”
بِنی گفت «آن ها منتظرند. گاهی مردم هاموناپترا را می یابند، ولی همگی می میرند. این اسب ها منتظر آن ها می مانند، ولی بعد آن ها هم می میرند.»
Beni, the Americans, and their diggers looked for a way down under the desert to the gold.
بِنی، آمریکایی ها و حفارهایشان به دنبال راهی از زیر بیابان به طلاها گشتند.
Jonathan walked around the houses, but then, he found the top of the statue of Anubis. Most of the statue was under the desert.
جاناتان دور خانه ها قدم می زد، ولی بعد، او بالای مجسمه آبونیس را یافت. بیشتر مجسمه زیر بیابان بود.
He, Evelyn, and O’Connell started to dig down and down into the desert. They found a dark room under the ground, and they got in through a wall.
او، اِولین و اُکانل شروع به کندن در بیابان کردند. آن ها زیر زمین، اتاق تاریکی یافتند و از میان یک دیوار داخل آن شدند.
“We’re the first people in this room for more than 3,000 years,” said Evelyn. For her, this was wonderful.
اِولین گفت «برای ۳۰۰۰ سال ما اولین آدم های داخل این اتاق هستیم.» این برای او شگفت آور بود.
“It’s dark and cold down here,” said O’Connell. He wasn’t very excited.
اُکانل گفت «این پایین تاریک و سرد است.» او زیاد هیجان زده نبود.
“Where’s the gold?” said Jonathan.
جاناتان گفت «طلا کجاست؟»
“You boys don’t understand,” thought Evelyn. “We find the wonderful world of the Pharaohs and I’m with… them!”
اِولین فکر کرد «شما پسرها نمی فهمید. دنیای شگفت آور فراعنه را پیدا کنیم و من با… این ها باشم!»
Then, they lit a candle in the room.
بعد، درون اتاق شمعی روشن کردند.
“Oh my God!” said Evelyn. “It’s a Sah-Netjer.”
اِولین گفت «وای خدای من! این ساه-نتجر است.»
“It’s a what?” asked O’Connell.
اُکانل گفت «چی هست؟»
“The priests made mummies in this room,” Jonathan told him.
جاناتان به او گفت «کاهنان در این اتاق مومیایی درست می کردند.»
“The dead went to the afterlife from here,” said Evelyn.
اِولین گفت «مرده ها از اینجا به زندگی بعد از مرگ می رفتند.»
O’Connell didn’t like that. He took out his gun.
اُکانل از آن خوشش نیامد. او اسلحه اش را بیرون آورد.
They walked through the dark from room to room. Some of the rooms were very small. Sometimes their candle almost went out and left them in the dark.
آن ها در تاریکی از اتاقی به اتاقی می رفتند. بعضی از اتاق ها خیلی کوچک بودند. گاهی شمعشان تقریبا خاموش می شد و آن ها را در تاریکی تنها می گذاشت.
Then, they heard something. Evelyn looked at O’Connell.
تا اینکه، صدایی شنیدند. اِولین به کانل نگاه کرد.
O’Connell had his gun in front of him, and he walked slowly in the dark. He saw the bottom of the statue of Anubis, under the ground.
اُکانل اسلحه اش را جلویش گرفته بود، و در تاریکی آهسته قدم می زد. او انتهای مجسمه آبونیس را زیر زمین دید.
Then, he heard something again, from the back of the statue. It came closer. And CLOSER.
بعد، دوباره صدای چیزی را از پشت مجسمه شنید. صدا نزدیک تر آمد. و نزدیک تر.
Three people came at him. The Americans! They had guns in their hands.
سه نفر به سویش آمدند. آمریکایی ها! آن ها اسلحه در دست داشتند.
“We want to look here,” said Burns, one of the Americans.
بِرنز، یکی از آمریکایی ها، گفت «ما می خواهیم اینجا را ببینیم.»
He looked around him. He wore thick glasses.
او به اطرافش نگاه کرد. عینک ضخیمی به چشم داشت.
“No, we want to look here,” said O’Connell.
اُکانل گفت «نه، ما می خواهیم اینجا را ببینیم.»
“This is our statue, friend,” said Daniels.
دانیلز گفت «این مجسمه ی ماست، رفیق .»
“I don’t see your name on it, friend,” said O’Connell.
اُکانل گفت «من اسم شما را روی آن نمی بینم، رفیق.»
More guns came out now. The diggers and Beni all had guns, too.
حالا اسلحه های بیشتری بیرون آمد. حفاران و بِنی هم اسلحه داشتند.
“We have ten guns and you have one,” said the Hungarian, not very nicely. “It doesn’t look very good for you.”
مرد مجار، نه چندان مودبانه، گفت «ما ده اسلحه داریم و شما یکی. خیلی اوضاعتان خوب به نظر نمی آید.»
“It looked bad for me before in this city,” said O’Connell. “But here I am again!”
اُکانل گفت «قبلا در این شهر اوضاعم بد به نظر می رسیده. ولی دوباره اینجا هستم!»
“Er… Here I am, too,” said Jonathan.
جاناتان گفت «اِ… من هم هستم.»
His face was white, but he had a small gun in his hand.
صورتش سفید بود، ولی اسلحه کوچکی در دست داشت.
Beni’s eyes were wild. He wanted to kill O’Connell. Evelyn put her hand over O’Connell’s gun.
چشمان بِنی خشمگین بود. او می خواست اُکانل را بکشد. اِولین دستش را روی اسلحه ى اُکانل گذاشت.
“Let’s be nice children,” she said. “And play nicely.”
او گفت «بگذارید بچه های خوبی باشیم. و خوب بازی کنیم.»
She pulled O’Connell away, and Jonathan followed. The Americans and Beni laughed.
او اُکانل را کشید و دور کرد، و جاناتان به دنبالش. آمریکایی ها و بِنی خندیدند.
“We can dig in other places,” Evelyn told O’Connell.
اِولین به اُکانل گفت «می توانیم جاهای دیگر را بکنیم.»
Evelyn walked down under the statue of Anubis, and Jonathan and O’Connell followed.
اِولین به زیر مجسمه آنوبیس رفت و جاناتان و اُکانل دنبالش کردند.
Evelyn wanted to dig under the statue, before the Americans got into the statue from above.
اِولین می خواست قبل از اینکه آمریکایی ها از بالا داخل مجسمه شوند، زیر آن را بکند.
They stood under the statue, and Jonathan and O’Connell started to dig into it. Above them, the Americans and their diggers started to dig into the top of the statue.
آن ها زیر مجسمه ایستادند و جاناتان و اُکانل شروع به کندن زیر آن کردند. بالای آن ها، آمریکایی ها و حفارانشان شروع به کندن به داخل بالای مجسمه کردند.
Then, they heard horses and guns.
تا اینکه، آن ها صدای چند اسب و اسلحه شنیدند.
“Stay here!” shouted O’Connell.
اُکانل فریاد زد «اینجا بمانید!»
He got his gun and ran up to the Americans. Evelyn and Jonathan followed him.
او اسلحه اش را برداشت و به سوی آمریکایی ها دوید. اِولین و جاناتان او را دنبال کردند.
O’Connell saw Beni, the Americans, and the diggers shooting. Around them were Ardeth Bay and the Med-Jai, with their guns.
اُکانل بِنی، آمریکایی ها و حفارها را دید که شلیک می کردند. اطراف آن ها آردث بِی و مدجای با اسلحه هایشان بودند.
O’Connell ran to Beni and started shooting at the Med-Jai.
اُکانل به سوی بِنی دوید و شروع به شلیک به سوی مدجای کرد.
“Oh, not again!” said Beni. “Do you like fighting?”
بِنی گفت «وای، نه دوباره از جنگیدن خوشت می آید؟»
“No, but I look good when I do,” said O’Connell.
اُکانل گفت «نه، ولی وقتی می جنگم خوب به نظر می رسم (جنگیدن به من می آید).»
And he shot a Med-Jai soldier.
و او یک سرباز مدجای را زد.
Evelyn had a gun in her hand for the first time. She shot at the Med-Jai, too.
اِولین برای اولین بار اسلحه در دست داشت. او هم به مدجای شلیک کرد.
“Stop!” shouted Ardeth Bay. The Med-Jai stopped shooting. Everybody stopped shooting. It was quiet.
آردث بِی فریاد زد «بایستید!» مدجای دست ازشلیک کشیدند. همه دست از شلیک کشیدند. ساکت شد.
“LEAVE THIS PLACE!” said the head of the Med-Jai. “LEAVE THIS PLACE OR DIE!”
رئیس مدجای گفت «اینجا را ترک کنید! اینجا را ترک کنید وگرنه می میرید!»
Ardeth Bay left, and the other Med-Jai soldiers followed him.
آردث بِی آنجا را ترک کرد، و دیگر سربازان مدجای دنبالش کردند.
“There’s gold here,” said Daniels, when it was quiet again. “Those soldiers were here for the gold.”
وقتی دوباره ساکت شد، دانیلز گفت «اینجا طلا هست. آن سربازها برای طلا اینجا بودند.»
“No,” said O’Connell. “They’re desert people. Water is important to them, not gold. But there’s something more important than water or gold down here.”
اُکانل گفت «نه. آن ها بیابان نشین هستند. آب برایشان مهم است، نه طلا. ولی چیزی مهم تر از آب و طلا این پایین هست.»
O’Connell, Jonathan, and Evelyn went back down to the bottom of the statue.
اُکانل، جاناتان و اِولین به پایین مجسمه برگشتند.
The Americans and their diggers started to dig again at the top. They got into the statue and the diggers found a big box.
آمریکایی ها و حفارانشان دوباره از بالا شروع به کندن کردند. آن ها وارد مجسمه شدند و حفارها جعبه بزرگی یافتند.
There was Egyptian writing on the box. Beni read it.
روی جعبه نوشته ای مصری بود. بِنی آن را خواند.
“Don’t open this,” he told the other men. The Americans laughed.
او به بقیه گفت «این را باز نکنید.» آمریکایی ها خندیدند.
“Seti the First wasn’t stupid,” said Beni. “The diggers can open the box. I’m out of here.”
بِنی گفت «سِتیِ اول احمق نبوده. حفارها می توانند جعبه را باز کنید. من از اینجا می روم بیرون.»
Beni knew Egypt. He understood the country’s language and its gods. He was afraid and he ran.
بِنی مصر را می شناخت. او درباره زبان مصر و خدایان شان می دانست. او ترسید و فرار کرد.
“Open the box,” Burns said to the diggers.
بِرنز به حفارها گفت «جعبه را باز کنید.»
The diggers were afraid, but they opened the box. Then, they screamed. Scarabs ran out of the box.
حفارها ترسیده بودند، ولی جعبه را باز کردند. بعد جیغ کشیدند. سوسک ها از جعبه بیرون دویدند.
The scarabs ran into the diggers’ feet, up their legs, up and up and into their brains.
سوسک ها داخل پاهای حفارها دویدند، از ران هایشان بالا رفتند و بالا رفتند تا به درون مغزهایشان رسیدند.
Then, the scarabs ate their brains. The diggers stopped screaming.
بعد، سوسک ها مغر آن ها را خوردند. حفارها از جیغ کشیدن دست کشیدند.
The Americans were afraid but they took the gold from the box. Beni came back into the room.
آمریکایی ها ترسیده بودند ولی طلاها را از جعبه برداشتند. بِنی به داخل اتاق آمد.
“What did that writing on the box say?” asked Henderson.
هندرسون پرسید «نوشته روی جعبه چه می گفت؟»
“It said,’ Open this and you die.”
«می گفت این را باز کنید و خواهید مرد.»
برای مشاهده ادامه داستان و همچنین باقیه فصل ها نیاز هست اشتراک سایت را تهیه کنید.
